Arendoog bedacht dat hij nog wel een vriend had aan de andere kant van het rijk, maar dat zou wel een hele lange reis worden. Hij heette Prisivan en was altijd heel behulpzaam. Arendoog had hem echt nodig. Arendoog rende stil terug naar huis en trok een soort zadeltas voor wolven over zich heen en maakte die vast onder zijn buik en vulde die tot aan de rand met drinken en eten, dat had hij van Boomarel geleerd. Nu kan hij dat zelf! Daar is hij heel trots op! Maar het is nu niet het goede moment om trots te zijn! Hij moet naar de andere kant van het rijk.
Arendoog liep het pad af, langs de speeltuin, en toen hij bij het kampwinkeltje kwam, pakte hij nog wat kampspullen en propte zijn tas, die nog niet gevuld was, vol met spullen uit het winkeltje. De wet van de boselven was dat dieren gewoon mochten pakken wat ze wilden. Hij liep het pad weer op en keek nog één keer om. Misschien was dit wel de laatste keer dat hij zijn thuis zou zien! Hij kreeg een koude rilling door zich heen bij die gedachte. Hij moest het eerst naar het trollenbospad. Hij liep langs het houten kamp. "Dag houten kamp!".